د امنیتي تړون له مخالفینو لس پوښتنې/مجید قرار

د پاکستان حسودو او حقودو سیاستوالو، ملایانو او جنرالانو شپږ میاشتې په افغانستان کې د ګډوډۍ انتظار وکړ. د افغانستان لپاره د شومتیا له پیغامونو ډک رسنیز کارغه جنرال حمیدګل لا په څو ویډیویي بیانونو کې دا څرګندونه هم وکړه چې که خدای د افغانستان ټاکنې په ټوپکسالارانو وګټي او له نړۍ سره امنیتي او ستراتیژیک تړونونه ونشي، د پاکستان ستونزه به د ابد لپاره حل شي. د ټاکنو او دوه زره څوارلسم کال د رسنیز قیامت له آزموینې د افغانستان د خلکو بریالي وتون د پاکستان، ایران او سیمه ییزو شیطانانو لپاره بد خبر و خو د امنیتي او ستراتیژیک تړون د امکان په مقابل کې د پاکستاني تبلیغاتو وروستي موج دا ثابتوي چې له بده مرغه پاکستانیان او شریر ګاونډیان په دا رنګ بدو خبرونو سربېره هم لا مایوسه نه دي او غواړي خپل وروستی بخت هم و ازمویي.

اصلاً، د امنیتي تړون مخالفت د پاکستان او ایران هیله ده خو د دې هیلې پوره کېدلو لپاره زموږ خوارجي ډلې د بوق په توګه وکارېږي. په دې ډلو او څېرو کې پر پاکستان مېشتو خوارجي او جواسیسي ډلو سربېره کابل مېشتي ځیره خواره هم خپل سهم ادا کوي. ځینې دا ډلې او اشخاص ښایي په دې لا خبر هم نه وي چې امنیتي او ستراتیژیک تړون څه شی دی او محتوا یې څه ده. دوی ښایي په دې هم نه وي خبر چې د دې تړون په نتیجه کې په جګړه او سوله کې د افغانانو صلاحیتونه کمېږي نه، بلکې زیاتېږي. ښایي خبر هم نه وي چې دا تړون موقت دی، او هر لوری یې هر وخت فسخه کولای شي. دا خو یې پرېږده چې د  تړون نه کېدلو عواقب دې یې سنجولي وي.

عجیبه دا ده، د یو ایس آی ډي په پیسو له تاجکستانه په راغلې برېښنا به لاوډسپیکر ورته چالان وي او په هماغه لاوډسپیکر کې به له امریکا سره د هر ډول تړون مخالفت کوي.

دا چې د دې ډلو د توظیفوونکي او د دې ډلو خپل نیت او کردار خلکو ته له پخوا جوت دی، له دوی سره بحث او خبرې ګټه نه لري خو د دې لپاره چې عامو ذهنیتونو ته دا خبره روښانه شي غواړم له دې ډلو تپلو او وګړیو څخه لس اساسي پوښتنې مطرح کړم او ځواب یې وغواړم.

لومړی: آیا که له نړیوالې ټولنې او امریکا سره د افغانستان اړیکې نه وای، افغانستان به اوسنۍ یوه لاسته راوړنه لرلې وای؟  آیا په سل کاله کې به مو بیا خپله اردو جوړه کړې وای؟ په سل کاله که به مو سل پوهنتونونه پیدا کړي او ۱۸۰ زره محصلینو ته د لوړو زده کړو زمینه برابره کړې وای؟ په سل کاله کې به یې شپږ زره کلومټره پوخ څړک، په زرګونو ملکي او نظامي ودانۍ، په زرګونو ښوونځي، برېښنا، شاوخوا ۹۱ زره هکتاره باغونه، په زرګونو روغتیایي مرکزونه او د ملیونونو ماشومانو لپاره ښوونځي موندلي وای؟

دوهم: آیا دا ښه ده چې امریکایان او نړیوال دې دلته د پاکستانیانو په مرسته خپلسری پټپټانی کوي، خلک دې وژني، بندیانوي او خپلې مخې ته دې خلاص وي او که به دا ښه وي چې د یوه تړون په چوکاټ کې موږ د هر ناوړه کار د پوښتلو لپاره حقوقي دلیل او سند ولرو؟

درېیم: آیا تاسې ضمانت ورکوئ چې موږ امریکایان رخصت کړو ستاسې خیرن پنجابیان به بیا زموږ د باغونو اره کولو، زموږ د موزیمونو لوټلو، زموږ د ځنګلاتو پرېکولو، زموږ د تاریخي ځایونو تباه کولو، زموږ د ټانګونو او الوتکو کباړولو او زموږ په کور کې د اور بلولو لپاره نه راځي؟؟

څلورم: د افغانستان اقتصاد هغه ناروغ ته ورته دی چې د خولې له لارې څه نشي هضمولای او په سیروم چلېږي. دغه سیروم نړیوالې بسپنې دي. آیا که موږ دا بسپنې وانخلو، تاسې د دې هېواد د اقتصاد لپاره د خپل اسقاط او عشر له پیسو څخه لګښتونه برابرولای شئ؟

پنځم: آیا د نړۍ د دوو هېوادونو ترمنځ غیردیني تړون شرعاً کومه ستونزه لري؟ په تېره داسې تړون چې پر اساس یې بهرنیان له جنګي حالته وزي، محدودېږي، په خپلو بېسونو پورې ایسارېږي، او صلاحیتونه افغانانو ته په لاس ورځي. که مطلق تړون ستونزه لري نو بیا د مصر اخوانیانو ولې له امریکا، حتی له اسرائیلو سره تړونونه لغوه نه کړل او هغه یې د مصر د ملي ګټو په نفع وګڼل. که شرعاً تړون ستونزه لري بیا خو مسلمان یو وجود دی. د ټولو مسلمانانو تړونونه باید ستونزې ولري. بیا نو د سعودي خلک هم ټول په کبیره ګناه مداومت او اصرار کوي، د کویت، پاکستان، مصر، اماراتو، او ګڼو نورو حکومتونو مشران له همدې کافر سره تړونونه لري. که شرعي ستونزه لري چې بیا چې شاوخوا سلو مسلمانو او نامسلمانو هېوادونو د خپلو ګټو لپاره له امریکا سره تړونونه کړي، یوسل او یووم افغان خوارکی یې ولې نشي کولای؟

دوی ته دا خبره له کومه معلومه شوه چې له کفارو سره هر ډول معامله ناروا ده؟ دا بې سواده مفتیان باید وپوهېږي چې سیاسي او اقتصادي تړونونه خامخا د موالات په حکم کې نه راځي. اول خو موالات د زړه وي. دلته د عشق او معاشقې څخه خبره نشته، بلکې د سیاسي ګټو او معاملې خبره ده. دوهمه دا چې موالات په دیني چارو کې وي. دا تړون دیني نه، بلکې مادي دی. درېیمه دا چې که دا تړون افغانستان ونکړي هم، امریکا په سیمه کې نور بدیلونه لري چې د هغو بدیلونو حتمي ضرر افغانانو ته رسېږي.

او بیا، آیا موږ په دې بهانه چې ګواکې د یهودو نصاراوو دوستي حرامه ده، د ۷۷ عیسوي مذهبه هېوادونو پر ځای خاین، بدمرغه، وروسته پاتې، بې فرهنګه، بې دینه، او بې وفا پاکستان انتخاب کړو؟

آیا همدا ستاسې کوربه پاکستان خپل اټوم له امریکا او چین څخه نه دی اخیستی؟ آیا پوځ یې انګرېز نه دی تأسیس کړی؟ آیا استخباراتي شبکه یې انګرېز توکمي نه ده تأسیس کړې؟ همدا اوس له چین او امریکا سره پر یوه وخت په معاشقه بوخت نه دی؟

آیا ستاسې دیني مرجع هېواد سعودي له امریکایانو او عیسوي نړۍ، او هندوستان سره ګرمې سوداګریزې او نورې اړیکې نه لري؟

آیا نن سبا د نړۍ له پرمختللیو هېوادونو سره له ارتباط پرته ژوند ممکن دی؟ آیا داسې کوم هېواد شته چې له نورو سره له اړیکو پرته دې هېواد شوی او پر خپلو پښو درېدلی وي؟

آیا خپله تړون کول ناروا دي، او که د تړون پر محتوا بحث په کار دی؟ آیا افغان ملت د دې وړتیا نه لري چې له چا سره تړون وکړي؟ آیا تل باید زموږ پر سر نور خلک تړونونه وکړي او موږ ټېکه شو؟

شپږم: که له امریکا سره اړیکې حرامې وې، زموږملایي رهبرانو چې د ټولې نړۍ د مسلمانانو دیني ملاتړ یې درلود، ولې له مسلمان ډاکټر نجیب سره د جګړې لپاره له کافرې امریکا څخه سټینګر، بلوفایف، سکر ۲۰ توپونه، کلاشینکوفونه او مرمۍ اخیستلې؟ آیا هلته، چې راشنونه ملایانو ته را چلېدل، هغه وخت مو د امریکا د ستراتیژیکو ګټو اندېښنه نه کوله؟ د اسلام احکام خو د هر ځای او هرې زمانې لپاره یو ډول وي. آیا ستاسې لاس مسیحا دی چې په مردار شي ولګېږي، درته حلالېږي؟ آیا، همدا پرون، زموږ اخوانیانو، سلفیانو، ملایانو، پیرانو، حضرتانو، صوفیانو، قمیانو، دیوبندیانو، او ټولو نورو دیني ډلو له همدې امریکا سره د عاشقۍ تار نه و غځولی او د ډاکټر نجیب الله د الوتکو راغورځولو، د پلونو او برېښنا د پایو د ړنګولو لپاره یې ورڅخه توپونه، سټینګر، بمونه، راکیټونه، او کلاشینکوفونه نه ترلاسه کول؟ همدا نن په سوریه او لیبیا کې د نړۍ د مشهورو شیخانو فتواګانې او د ناټو د بمبارد الوتکي په یوه فضا کې نه چورلېږي؟ آیا ستاسې د خپل – په اصطلاح – اسلامي امارت پرمهال ستاسې هیئت د مجاهد په مشرۍ د امریکا چکرې نه وهلې؟ له یونیکال سره یې تړونونه نه کول؟ آیا تاسې ته په یوه ځل دوه نیم زره دوه سېټه ډاټسنې له اسمانه را ښکته شوې؟

اوم: تاسې ملایان خو خپله په پاکستان کې سوله ییز ژوند کوئ، پاکستان په نړۍ کې د امریکا جنګي ستراتیژیک دوست دی. بهترین ملګری یې دی. د سیمې د امریکې تر ټولو لوی سفارت په اسلام آباد کې جوړېږي. تاسې ولې د پاکستان پر ځای د کوم بل ملک خاوره ځان ته نه انتخابوئ؟ په پاکستان کې چې په کویټه، پېښور، کراچۍ او اسلام آباد کې اوسئ، هلته ولې د هغه ځای نااسلامي قانون منئ؟ آیا همدې پلیت پاکستان، خپل اټوم له امریکا او چین څخه نه دی اخیستی؟ آیا پوځ یې انګرېز نه دی تأسیس کړی؟ آیا استخباراتي شبکه یې انګرېز توکمي نه ده تأسیس کړې؟

اتم: ته ما ته وایې چې له بل ملک سره تړون مه کوه، خپله دې عرب، عجم، پاکستانی، چیچنیایی، اوزبک، چینایی او اروپایی ټول د خپل افغان په وژنه پسې را خطا ایستلي دي. مهرباني وکړه، ته دې ناسنته وزیرو، پنجابیانو، او نورو ته په کور کې ځای مه ورکوه، د ښځو په جامو کې یې مه پټوه. موږ به نړیوال ځواب کړو. دا نشي کېدای چې ته زما د باغونو اره کولو او کورونو سوځولو لپاره خپل هر محرم خوانده راولې او زه د خپل ځآن د دفاع لپاره له چا سره رسمي او د لویې جرګې لخوا تأیید شوی تړون ونکړم.

نهم: آیا تر هغه وخته چې افغانستان له نړیوالې ټولنې سره رابطه جوړوله، همدې اسلامي پاکستان، سعودي او اماراتو زما الوتکې ته پر خپل میدان د ښکته کېدلو اجازه ورکوله چي اوس مي همدوی له نړیوالو را پرېکوي او پر ځان را انحصاروي؟ آیا د دوبۍ په هوایي ډګر کې د افغانستان لپاره اصلاً کوم مېز و؟ آیا افغان سړي ته یې د سړي په سترګه کتل؟ آیا اسلامي نړۍ حاضره وه افغانستان ته سفارت او قنصلګیرۍ ورکړي؟

لسم: په اسلام کې د ملتونو د برخلیک پرېکړې تل د عمومي مصالحو او ضررونو د پرتلې له لارې کېږي. د مصالحو او موازنې فقه د شرعي فقهې یوه ډېره مهمه برخه ده. د دې فقهې د متفقه قواعدو پر اساس که چېرته په دین کې په یوه معامله کې د مسلمانانو مصلحت او ضرر په ټکر کې وي، مصلحت انتخابېږي. که دوه مصلحتونه پر یوه وخت موجود وي، د لږ مصلحت پر ځای ډېر مصلحت انتخابېږي. که په دوو حالتونو کې ضرر وي، د ډېر پر ځای لږ ضرر انتخابېږي. که د یوه واجب کار لپاره په محرماتو کې د لوېدلو وېره وي، هلته واجب پرېښودل کېږي، ځکه شرعي قاعده داسې ده چې د ضرر دفعه د ګټې تر جلب مقدمه ده.

که نن سبا ماشوم هم په دې پوهېږي چې که دلته بهرنیان نه وي، ناپایه کورنۍ جګړه پېښېږي، افغانستان د تعلیم، پرمختګ، نظام جوړونې او سولې نسبي فرصتونه هم له لاسه ورکوي. په داسې حال کې چې په کورنیو عوایدو مو عادي ژوند نه کېږي، د نړیوالو لږ تر لږه اته ملیارده ډالره نغده مرسته له لاسه وځي. د ګاونډیانو بزکشیو ته لاره پرانیستل کېږي او دومره ضررونو ته لاره پرانیستل کېږي چې تصور یې هم ګران دی. آیا شرعاً څوک دا حق لري چې د یوه ملت دومره ستر مصالح وننګوي؟ آیا دا شرعي قاعده نه ده چې د ضرر دفع د واجب تر قیام هم مقدمه ده؟

زما پوښتنه دا ده چې آیا د انسان، او بیا د مسلمان د وینې د تویېدلو تر مخنیوي غټ مصلحت او د مسلمانانو د آبرو او عزت تر بربادي لوی ضرر شته؟ آیا د فتنې تر حالت (چې د نظام خلا ته هم ویل کېږي) بد حالت شته؟

چې نشته، نو موږ د هغه د مخنیوي لپاره دغه کار ته مخه کوو.

په عملي لحاظ هم ثابته شوې ده چې موږ د نړیوالو قوتونو د ګټو د تقاطع په نقطه کې واقع یو. له چین، روسیې، پنجاب، ایران او نورو څخه زموږ د ځمکیني اشغال وېره ده، خو له هغو هېوادونو سره چې زموږ سرحدونه نشته، دا وېره نشته چې هغوی دې زموږ هېوادونه په ځان پورې وتړي. د همدې قاعدې پر اساس زموږ تجربه کارو او پخوانیو سیاستوالو له لوېدیځ سره زموږ اړیکې له نورو سره تر اړیکو ډېرې ګټورې ګڼلي. امیرعبدالرحمان په خپل تاج التواریخ کې دغه ټکی په همدې الفاظو ذکر کړی او زموږ معاصر تاریخ دا ټکی په همدومره صراحت په اثبات رسولی دی. د سړې جګړې په دوران کې که موږ له لوېدیځ سره اړیکې درلودلای نو واضحه ده چې له اسلامي نړۍ سره به مو اړیکې غښتلي وای، ځکه چې اسلامي نړۍ د لوېدیځ له ارزښتونو سره د کمونیزم تر ارزښتونو ډېره لنډه ده. د اسلامي نړۍ اقتصادي اتکاء او تاریخي اړیکې هم تر نورو له لوېدیځ سره زیاتې وې.

له دې بیانه زما موخه هیڅکله دا نه ده چې ګواکې له لوېدیځ سره زموږ اړیکې له ضرره خالي دي. په سیاست کې خالص مصلحت یا خالص ضررونه نشته. هرڅه ګډ دي. مهمه دا ده چې د ډېر تاوان پر ځای کم تاوان او د لږ ګټې پر ځای ډېره ګټه انتخاب کړو.

البته، دلته له لوېدیځ سره زموږ د اړیکو خبره نه، له نړیوالې ټولنې سره زموږ د اړیکو خبره ده. نن د نړۍ ټول هېوادونه په دې خبره یوه خوله دي چې له افغانستان سره د دوی اړیکې له امریکا سره تر امنیتي او ستراتیژیک تړون پورې تړلي دي، او که په دې خبره صراحت هم ونکړي، حقیقت همداسې دی.

وروستۍ خبره دا چې په سیاست کې ګټه او تاوان سنجول د مفتیانو نه، بلکې د سیاستمدارانو کار دی. د ګټې او تاون پر سر فتوا ورکول بیا د مفتیانو دی. سیاست یو ځانګړی تخصص او علم دی چې په دې برخه کې تر فتوا صادرېدلو مخکې یې باید متخصصینو او کارپوهو وګړیو ته مراجعه وشي. سیاسي پرېکړې ټولې په وحیه نه دي شوي. که دغسې وای پیغمبر صلی الله علیه وسلم به خپل قائم مقام په وحی ټاکلی و، او د هغه لومړي خلیفه به خپل جانشین تعیین کړی و، خو له شرعي لحاظه سیاسي تصامیم د خلکو اجتهاد، مشورې او له زمان او مکان سره تړلي پرېکړې ته پرېښودل کېږي او همدا یې معقوله لاره ده.

لنډه دا چې د ځینو حلقو لخوا د امنیتي تړون مخالفت د شرعي سیاست نه، بلکې د پاکستاني سیاست په مټ دی. له دې تړونه پاکستان او نورو ګاونډیو ته بې خوبي ور پېښه ده. ستونزه دا ده چې زموږ شریرو ګاونډیو د دې تړون په غیاب کې هم زموږ له تذلیل او رټنې لاس نه دی اخیستی، نو د تړون نه ترسره کېدل هم په دې اړه کومه بهتري نشي را وستلای. و ما علینا الا البلاغ