نخبه گان سیاسی و ادبیات تحقیر از زبان حاجی محمد محقق

رزاق مامون –

درشبکه های اجتماعی، یک تهاجم منظم، اما خود سر و حشری، علیه دکتر غنی به راه افتاده است که بیشتر آن، عیب جویی ظاهری و درشت گفتاری های کوچه بازاری است.

آقای حاجی محمد محقق فردی خونسرد و کم گپ است، درگفتار با رسانه ها سخت محتاط و هماره سخن به ایجاز می گوید؛ سیاستگری جنگ پخته و گرم و سرد روزگار چشیده است… پس چه حال افتاد ایشان را که یک باره واژه ای را در توصیف یک سیاستگر رقیب خویش (آن هم درمحضر هزاران تن) بر زبان جاری کرد که معمولاً عوام الناس بی خبر از عالم و آفاق چنین عیب جویی هایی را از یکدیگر می کنند.

معرفت سیاسی را به جایش بگذاریم؛ فقط از رهگذر عرف متداول، تا حال درتاریخ کشوری دیده نشده است؛ شخصیتی که قراراست معاون ریاست جمهوری حکومتی انتخابی باشد، همتای خود را خطاب کند که تو «قاق روده» هستی ومیدان را به نفع ما خواهی باخت! این که نه طعنه ی سیاسی است، نه طنز درسطح بلند و نه هم راهی برای دریافت آرای بیشتر نسبت به رقیب. این تعرض لفظی، صاف وساده عیب جویی بدنی است که نمی توان بدان وسیله، سجایا ، قابلیت، اخلاق و قدرت معنوی شخص مورد نظر را به چالش کشید.

درشبکه های اجتماعی، یک تهاجم منظم، اما خود سر و حشری علیه دکتر غنی به راه افتاده است که بیشتر آن، عیب جویی ظاهری و درشت گفتاری های کوچه بازاری است. شخصاً معنای این همه ترهات وفضاحت پردازی علیه دکترغنی را درک نمی کنم؛ جز این که نتیجه بگیریم؛ برخی گروه ها از روی نا بلدی به دموکراسی و قواعد مبارزه ی انتخاباتی، گمان برده اند که پیکار انتخاباتی همین گونه است و هرچه گفتی مجاز است. احتمال دوم این است که از برخورد کارشناسی و مدیریتی دکتر غنی، بسیاری از نخبه گان درحکومت، دولت و برون دولت به تشویش اند و یگانه راه سد سازی در برابر او را تنظیم پیاده نظام وقاحت گویی تشخیص داده اند.
این دسته ها در هرحالت بازنده اند. چه در کوتاه مدت؛ چه درجریان انکشاف اوضاع.
بالقابل نیز، یک گروه سر به هوا و ابله، به رسم «به مشت زدی به لگد خوردن آماده باش»، ظاهراً به دفاع از تیم تحول و تداوم،   گنده گویی های مضحک و تأسف باری را راه انداخته اند. حتی من متوجه شدم که آدم های تحصیل یافته، به ظاهر کارآزموده و به اصطلاح سرسفید، به ادبیات گله بچه های ولگرد خیابانی روی آورده اند تا نشان دهند که دکتر غنی مریض است؛ توان ندارد؛ یا دکتر عبدالله چنین است و چنان… و جفنگیاتی ازین دست که همه اش دربی اطلاعی عمومی ریشه دارد. این خصیصه، میراث منحوس نا ملایمات جنگ و تقابل دراز مدت است ولی آنانی که این ابزار منفی را آگاهانه علیه دیگران استفاده می کنند، هیزمی برتنور تضاد های آینده ذخیره می کنند.

دکترعبدالله درجرگه ی سیاستگران، وزنه اخلاقی، درست گفتاری و رعایت آداب دربرابر دوست و دشمن را در حرکات خویش به شایستگی تمثیل می کند. از وی انتظار می رود هسته های خود سر تبلیغی را که برمصداق «دشمن دانا بلندت می کند، برزمینت می زند، نادان دوست» به راه افتاده اند، طی یک اعلامیه رسمی هدایت کرده و تحت کنترول بیاورد. به نظر می رسد کم وبیش دکترعبدالله خود دریک نوع محاصره چنین افرادی قرار دارد. آن چه محقق گفت چیزی نبود که به گفتنش بیارزد. به طور قطع استاد محقق از آن چه دردایکندی گفت، پسان پشیمان شده باشد.
ما مردمی هردم مزاج و ناپایداری هستیم. همین ماجرا هفته پیش درمذمت سازماندهی شده علیه احمدضیأ مسعود به راه افتاد و عساکر فیس بوکی به دستور یک عده، رشته بدگویی وفحاشی را آنقدر کشیدند که خود به بیهوده گی هیجان های خویش پی بردند. یاد مان باشد؛ اگر چرخه ی روزگار به گونه ی بچرخد که تیم تحول وتداوم، قدرت مرکزی یا بخشی از قدرت سیاسی را به دست بیاورد؛ همین هتاکان بی مزد یا مزد بگیر از اولین کسانی خواهند بود که به درگاه احمد ضیاء با حالتی سرخم تقرب خواهند کرد و برای پذیرفته شدن از سوی احمد ضیأ چقدر از کاظم خان، محنت و خواری بکشند وگردن پتی کنند!

دسته های تبلیغاتی صفات متعدد منفی- تفضیلی را به دکتر غنی منتسب می کنند و او را فردی عاصی وعصبی به قلم می دهند؛ اما درعمل تا کنون کسی نشنیده که دکتراشرف غنی، دکتر عبدالله و محقق یا دیگران را با آلوده ترین واژه ها متصف ساخته و مقدار خود را کاهش داده باشد. وی فقط از طرح وبرنامه صحبت می کند. چندی پیش گل آغا شیرزوی آن قمار باز کازینو های آلمان ( از حساب پاتک سازی درجلال آباد) نیز یکی از شخصیت های انتخاباتی را در کمال پررویی، «بی ناموس» خواند ودرکشوری که قانون را هیچ گاه به درستی گردن ننهاده، مرجعی سراغ  نشد که دستش را بگیرد و از وی استجواب کند. ترس از اشرف غنی، ریشه درترس از«قانون» هم دارد. به راستی شعار اجرایی اشرف غنی برای بسیاری ها درحکم «تیرخلاص» است. او بارها اعلام کرده که حق مردم را دانه دانه از مافیا ستاندنی است.